xxvi
ζ περι του πειρασμου του σρς:

...* του αγιου κυριλλ° αρχ°επισκο° αλεξ°:
κβ ενταυθα μοι βλεπε την του ανου φυσιν ως εν απαρχη τω χω τη του αγιου πνς
χαριτι κατακεχριμενην και ταις ανωτατω τιμαις εστεφανωμενην˙
παλαι μεν γαρ ὑπισχνειτο λεγων ο των ολων θς˙ οτι εσται εν ταις ημεραις
εκειναις· εκχεω απο του πνς μου επι πασαν σαρκα˙ πεπληρωται δε εις ημας
ως εν πρωτω χω το επηγγελμενον˙ και περι μεν των αρχαιοτερων ακα
θεκτως εκκεκλικοτων εις φιλοσαρκιαν εφη που χς˙ ου μη καταμεινη το
› πνα μου εν τοις ανοις τουτοις δια το ειναι αυτους σαρκας˙ επειδη δε παντα
› γεγονεν εν χω καινα και την δια πνς τε και ὑδατος αναγεννησιν πεπλου
τηκαμεν˙ χρηματιζομεν δε ουκετι σαρκος και αιματος τεκνα˙ πρα δε μαλ
λον καλουμεν τον θν˙ ταυτητοι και μαλα εικοτως˙ ως τετιμημενοι

νοι· δια μετοχης του αγιου πνς˙ ο δ’ εν ημιν πρωτοτοκος οτε γεγονεν πολ
[λοις αδελφοις καθεις εαυτον εις κενωσιν δεχεται πρωτος το] πνα καιτοι
του πνς δοτηρ ὑπαρχων αυτος˙ ϊνα και εις ημας ερχηται δι αυτου το αξιω
μα· και της προς το αγιον πνα κοινωνιας η χαρις˙ τοιουτον τι και ο παυλος
διδασκει ημας λεγων περι τε αυτου και ημων˙ ο τε γαρ αγιαζων και οι αγια
ζομενοι εξ ενος παντες˙ δι ην ουκ επαισχυνεται αδελφους αυτους καλει¯
λεγων˙ απαγγελω το ονομα σου εν τοις αδελφοις μου˙ επειδη γαρ ολως ου
κ επαισχυνεται καλειν ημας αδελφους· δια τοι το ὑπελθειν την προς η
μας ομοιωσιν˙ δια τουτο την ημων εις εαυτον πτωχειαν μετατιθεις
αγιαζεται μεθ ημων. καιτοι την κτισιν απασαν αγιαζων αυτος˙ ϊνα
μη φαινηται το της ανθρωποτητος παραιτουμενος μετρον· ο της απα¯
των σωτηριας ενεκα και ζωης ανος γενεσθαι μη φυγων· και εν ομοιωσει
τη προς ημας γενομενος τη κατα τα παν οτιουν. διχα μονης αμαρτιας: