xvii
ταλυσιν της φθορας˙ το ευωδες της σμυρνας προζωγραφει˙ δια παντων ου¯
τον εν τη κενωσει πληρη φαινομενον ὡς θν αληθη προσκυνησωμεν. αφε
σιν αμαρτιων, αιτουμενοι και το μεγα ελεος:- εξ ανεπιγραφου:-
οζ ο αχωρητος εν σπηλαιω τικτεται˙ τεθεικεν εν φατνη τον εν κολποις οντα
του θυ και πρς θεϊκως· ου γαρ ευρισκει τοπον· παντες εσμεν εν αμαρτιαις˙ ου
κ εναυλιζεται δε θς τοις ὑφ αμαρτιαν˙ ευρεν αποκτηνωθεντα τον ανον·
παρεσυνεβληθη γαρ τοις κτηνεσι τοις ανοητοις και ωμοιωθη αυτοις˙ γεγονε¯
αυτοις ως εν ταξει τροφης κειμενος εν φατνη· ϊνα τον κτηνοπρεπη μετα
μειψαντες βιον. εις την ανω πρεπουσαν ανακομισθωμεν συνεσιν:-
β περι των αγραυλουντων ποιμενων: –
2:7και ετεκεν τον ὑϊον αυτης
τον πρωτοτοκον και εσπαρ
γανωσεν αυτον οζ και ανεκλι
νεν αυτον εν φατνη. διοτι
ουκ ην αυτοις τοπος εν τω
καταλυμ[ατι˙]
2:8 οη βκαι ποιμενες ησαν εν τη χω
ρα τη αυτη αγραυλουντες˙
σευηρου αρχ°επισκο° α
πο λογου λϛ:-
οζ εν τη φατνη ο λογος εαυ
τον κατα της αλογιας
ανεκλινε· δηλων ως
τους ομοιωθεντας τοις
κτηνεσι τοις ανοητοις
περιποιησεται και εν αυ
τοις αναπαυ[σεται:-]
οη τι δηποτε δε ο αγγελος
ου κατηλθεν εις εροσολυ
μα· ουκ εζητησε τους
γραμματεις και τους φαρισαιους˙ ουκ εισηλθεν εις την των ϊουδαιων συ
ναγωγην, αλλα ποιμενας ηυρεν αγραυλουντας και φυλασσοντας τας φυλα
κας της νυκτος· επι την ποιμνην αυτων. κακεινοις ευηγγελισατο˙ οτι ε
κεινοι μεν, ησαν διεφθαρμενοι και τω φθονω ημελλον διαπριεσθαι˙ ου
τοι δε απλαστοι τε ησαν την παλαιαν πολιτειαν ζηλουντες των πατριαρχω¯.
και αυτου μωὑσεως ποιμενες γαρ’ ησαν και ουτοι:- του αγιου κυριλλου:-
οη ποιμενες γεγονασι των μυσταγωγουμενων απαρχη˙ βλεπει δε παλιν ο τυπος
εις αληθειαν˙ ποιμεσι γαρ τοις πνευματικοις εμφανη καθϊστησιν εαυτον ο χς.